Συντάκτης: elenazoe022

Ως υπογονιμότητα ορίζεται η αδυναμία τεκνοποίησης μετά από ένα χρόνο συστηματικής σεξουαλικής επαφής χωρίς προφυλάξεις. Αυτή η κατάσταση επηρεάζει περίπου το 10-15% των ζευγαριών παγκοσμίως, προκαλώντας συχνά αρνητικά συναισθήματα. Ενώ διάφορα αίτια συμβάλλουν στην υπογονιμότητα, οι ενδοκρινολογικοί παράγοντες, δηλαδή οι ορμονικές ανισορροπίες, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην εμφάνισή της τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Η σύνθετη αλληλεπίδραση διαφόρων ορμονών ασκεί σημαντικές επιπτώσεις στην αναπαραγωγική υγεία, με αποτέλεσμα η αιτιολογία της υπογονιμότητας είναι πολύπλοκη.

Ενδοκρινολογικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην ανδρική υπογονιμότητα

Η ανδρική υπογονιμότητα μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους ενδοκρινολογικούς παράγοντες, όπως ορμονικές ανισορροπίες, γενετικές διαταραχές και επιλογές του τρόπου ζωής. Αρχικά, η τεστοστερόνη, η κύρια ανδρική σεξουαλική ορμόνη, παίζει ζωτικό ρόλο στη σπερματογένεση. Τα χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης, γνωστά ως υπογοναδισμός, μπορούν να οδηγήσουν σε μειωμένη παραγωγή σπέρματος, συμβάλλοντας στην ανδρική υπογονιμότητα. Τυχόν ανισορροπίες επίσης της θυλακιοτρόπου ορμόνης (FSH) και της ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH) μπορεί να διαταράξουν τη σπερματογένεση, καθώς είναι απαραίτητες για την τόνωση των όρχεων να παράγουν σπέρμα και να ρυθμίζουν τα επίπεδα τεστοστερόνης. Παράλληλα, τα αυξημένα επίπεδα προλακτίνης, που συνήθως σχετίζονται με διαταραχές της υπόφυσης, μπορούν να καταστέλλουν την παραγωγή FSH και LH, οδηγώντας σε στειρότητα. Διαταραχές του θυρεοειδούς, όπως ο υποθυρεοειδισμός ή ο υπερθυρεοειδισμός, μπορεί να επηρεάσουν την ποιότητα και την κινητικότητα του σπέρματος. Τέλος, το χρόνιο στρες μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης, τα οποία μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά την παραγωγή και τη λειτουργία του σπέρματος.

Ενδοκρινολογικοί παράγοντες που συνδράμουν στη γυναικεία υπογονιμότητα

Στις γυναίκες, οι ενδοκρινικοί παράγοντες επηρεάζουν σημαντικά την αναπαραγωγική υγεία. Ο εμμηνορροϊκός κύκλος, η ωορρηξία και η εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου στη μήτρα ρυθμίζονται περίπλοκα από ένα δίκτυο ορμονών. Αρχικά, τόσο η θυλακιοτρόπος ορμόνη (FSH) και η ωχρινοτρόπος ορμόνη (LH) είναι καθοριστικές για τη ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου και την ενίσχυση της ωορρηξίας. Συνεπώς, τα μη φυσιολογικά επίπεδα αυτών των ορμονών μπορεί να διαταράξουν τη λειτουργία της ωορρηξίας. Ταυτόχρονα με τις προαναφερθείσες ορμόνες, η προγεστερόνη και τα οιστρογόνα επηρεάζουν καθοριστικά την αναπαραγωγική υγεία. Αυτές συνιστούν ορμόνες που διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στη ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου, στην ανάπτυξη του ενδομητρίου και στη διατήρηση της εγκυμοσύνης. Οι ανισορροπίες μπορεί να εμποδίσουν τη γονιμότητα και να αυξήσουν τον κίνδυνο αποβολής του εμβρύου.

Οι διαταραχές του θυρεοειδούς μπορεί επίσης να διαταράξουν τον εμμηνορροϊκό κύκλο, την ωορρηξία και τη συνολική αναπαραγωγική λειτουργία στις γυναίκες. Διαταραχές στην έμμηνο ρύση και ανωορρηξία μπορούν να προκαλέσουν τα αυξημένα επίπεδα προλακτίνης, που συχνά προκαλούνται από όγκους της υπόφυσης. Τέλος, η αντίσταση στην ινσουλίνη και το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών είναι κοινοί ενδοκρινολογικοί παράγοντες στη γυναικεία υπογονιμότητα. Η αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να διαταράξει την ισορροπία των ορμονών, οδηγώντας σε ακανόνιστη ωορρηξία και εν τέλει υπογονιμότητα.

Ενδοκρινικές διαταραχές που επηρεάζουν και τα δύο φύλα

Ορισμένες ενδοκρινικές διαταραχές, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης και η παχυσαρκία, επηρεάζουν τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες και μπορούν να συμβάλουν στην υπογονιμότητα. Η παχυσαρκία, συγκεκριμένα, σχετίζεται με ορμονικές ανισορροπίες, αντίσταση στην ινσουλίνη και μειωμένη γονιμότητα.

Διάγνωση και θεραπεία

Η διάγνωση των ενδοκρινολογικών αιτιών της υπογονιμότητας απαιτεί ενδελεχή αξιολόγηση των ορμονικών προφίλ μέσω εξετάσεων αίματος, απεικονιστικών εξετάσεων και κλινικών αξιολογήσεων. Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις ποικίλλουν ανάλογα με την υποκείμενη αιτία, αλλά μπορεί να περιλαμβάνουν θεραπείες ορμονικής υποκατάστασης, τροποποιήσεις τρόπου ζωής ή διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής όπως η εξωσωματική γονιμοποίηση.

Η υπογονιμότητα είναι μια περίπλοκη κατάσταση που επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Οι ενδοκρινολογικοί παράγοντες ωστόσο διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο τόσο στην ανδρική όσο και στη γυναικεία υπογονιμότητα. Η κατανόηση των περίπλοκων ορμονικών αλληλεπιδράσεων και των επιπτώσεών τους στην αναπαραγωγική υγεία είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική διάγνωση και θεραπεία της υπογονιμότητας. Η Διαβητολόγος – Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα και την Ανάβυσσο Δρ. Αργυρώ Δάρα προσφέρει διάφορες θεραπευτικές επιλογές σε ζευγάρια που παλεύουν με τη συγκεκριμένη ψυχοφθόρα κατάσταση, ώστε αυτά να εκπληρώσουν τα όνειρά τους για απόκτηση παιδιών.

Οι διαταραχές της περιόδου ή επιστημονικά της εμμήνου ρύσεως είναι μια διαδεδομένη ανησυχία μεταξύ των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας, επηρεάζοντας τη συνολική υγεία και την ποιότητα ζωής τους. Αρκετές γυναίκες δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα καθώς η έμμηνος ρύση ξεκινά και σταματά ανά απόλυτα ρυθμισμένα χρονικά πλαίσια, προκαλώντας μόνο μια μικρή ταλαιπωρία. Ωστόσο, για άλλες γυναίκες αυτό δεν ισχύει, καθώς ο εμμηνορροϊκός κύκλος ενδέχεται να παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις ή να προκαλεί ιδιαίτερα δυσάρεστα συμπτώματα. Οι διαταραχές της εμμήνου ρύσεως μπορεί να έχουν διάφορες υποκείμενες αιτίες και οι ορμονικές ανισορροπίες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παθοφυσιολογία τους. Συνεπώς, αναγνωρίζοντας και αντιμετωπίζοντας επιτυχώς τους ορμονικούς παράγοντες που συμβάλλουν στις διαταραχές της περιόδου διευκολύνεται σημαντικά όχι μόνο η καθημερινότητα της γυναίκας, αλλά ταυτόχρονα βελτιώνεται η ποιότητα ζωής της.

Ορμονική ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου

Ο εμμηνορροϊκός ή καταμήνιος  κύκλος είναι μια εξαιρετικά ρυθμισμένη διαδικασία που ενορχηστρώνεται από πολύπλοκες ορμονικές αλληλεπιδράσεις που περιλαμβάνουν τον υποθάλαμο, την υπόφυση και τις ωοθήκες. Αυτό το περίπλοκο σύστημα εξασφαλίζει την ανάπτυξη και την απελευθέρωση ενός ώριμου ωαρίου (ωορρηξία) και την προετοιμασία της επένδυσης της ενδομητρίου  για πιθανή εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου ή έμμηνο ρύση. Οι ορμόνες, συμπεριλαμβανομένων των οιστρογόνων, της προγεστερόνης, της ωοθυλακιοτρόπου ορμόνης (FSH) και της ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH), διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη ρύθμιση αυτής της διαδικασίας.

Συχνές διαταραχές περιόδου και Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών

Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών είναι μια από τις πιο διαδεδομένες ορμονικές διαταραχές που επηρεάζουν τις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας. Χαρακτηρίζεται από ορμονικές ανισορροπίες, υπερανδρογοναιμία και αντίσταση στην ινσουλίνη, μια κατάσταση κατά την οποία τα κύτταρα του σώματος ανταποκρίνονται λιγότερο στις επιδράσεις της ινσουλίνης. Πρόσθετοι παράγοντες όπως η παχυσαρκία και η καθιστική ζωή, λαμβάνουν ρόλο στην εμφάνιση και την εξέλιξή της. Οι μεταβολικές διαταραχές, όπως η αντίσταση στην ινσουλίνη, η δυσλιπιδαιμία, ο αυξημένος κίνδυνος διαβήτη τύπου 2 και καρδιαγγειακής νόσου, συνδέονται συχνά με το συγκεκριμένο σύνδρομο. Τα συμπτώματα του συνδρόμου περιλαμβάνουν σπάνιες ή παρατεταμένες περιόδους λόγω ακανόνιστης ωορρηξίας, ενώ πιθανότατα εντοπίζονται και κατά το υπερηχογραφικό έλεγχο. Παράλληλα, τα αυξημένα επίπεδα ανδρογόνων προκαλούν συμπτώματα όπως έντονη τριχοφυΐα (δασυτριχισμός), ενώ μπορεί να εμφανιστεί ακμή, τριχόπτωση ή λιπαρότητα στο δέρμα. Εκδηλώνεται επίσης τάση προς παχυσαρκία, αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης και υψηλή αρτηριακή πίεση. Η ορμονική ανισορροπία στο σύνδρομο αυτό διαταράσσει τους φυσιολογικούς μηχανισμούς ανάδρασης που ρυθμίζουν τον εμμηνορροϊκό κύκλο, με αποτέλεσμα την ανωορρηξία και την εμφάνιση υπογονιμότητας.

Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών διαγιγνώσκεται με βάση συγκεκριμένα κριτήρια, λαμβάνοντας υπόψη την παρουσία κλινικών σημείων όπως υπερανδρογονισμός, διαταραχές της εμμηνού ρύσεως και πολυκυστικών ωοθηκών στον υπέρηχο της μήτρας. Η διαχείρισή του περιλαμβάνει συνήθως τροποποιήσεις στον τρόπο ζωής, όπως διαχείριση βάρους και άσκηση, σε συνδυασμό με χορήγηση αγωγής που μπορεί να περιλαμβάνει αντισυλληπτικά αλλά και φάρμακα που δρουν στη μείωση των κυκλοφορούντων ανδρογόνων και της αντίστασης στην ινσουλίνη. Συχνά, η χορήγηση συγκεκριμένου συνδυασμού βιταμινών είναι αρκετή για την αντιμετώπιση του συνδρόμου, ταυτόχρονα με την αλλαγή του τρόπου ζωής.

Υποθαλαμική αμηνόρροια

Η υποθαλαμική αμηνόρροια είναι μια κατάσταση όπου ο υποθάλαμος αποτυγχάνει να διεγείρει επαρκώς την υπόφυση λόγω παραγόντων όπως η υπερβολική άσκηση, το χαμηλό σωματικό βάρος, το στρες ή οι διατροφικές ελλείψεις. Αυτό οδηγεί σε χαμηλά επίπεδα γοναδοτροπινών (FSH και LH), προκαλώντας διαταραχές της εμμήνου ρύσεως ή πλήρη αμηνόρροια. Οι ορμονικές ανισορροπίες στην υποθαλαμική αμηνόρροια είναι συχνά αποτέλεσμα χρόνιου στρες ή ανεπάρκειας ενέργειας, διαταράσσοντας τον κανονικό εμμηνορροϊκό κύκλο.

Η αντιμετώπιση των υποκείμενων αιτιών είναι ζωτικής σημασίας για τη διαχείριση της υποθαλαμικής αμηνόρροιας. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει υιοθέτηση σωστών διατροφικών συνηθειών, μείωση του στρες και επαναφορά ενός υγιέστερου σωματικού βάρους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης μπορεί να είναι απαραίτητη για την πρόκληση τακτικής εμμήνου ρύσεως.

Διαταραχές περιόδου και υπερπρολακτιναιμία

Η υπερπρολακτιναιμία είναι μια από τις βασικές διαταραχές περιόδου ορμονικής φύσεως που χαρακτηρίζεται από αυξημένα επίπεδα προλακτίνης, μιας ορμόνης που διεγείρει την παραγωγή γάλακτος στις θηλάζουσες γυναίκες. Η περίσσεια προλακτίνης αναστέλλει την απελευθέρωση της FSH και της LH, οδηγώντας σε ακανόνιστες ή απούσες εμμηνορροϊκές περιόδους. Αυτή η ορμονική ανισορροπία μπορεί να προκληθεί από όγκους της υπόφυσης (προλακτινώματα) ή άλλους παράγοντες.

Η κύρια θεραπεία για την υπερπρολακτιναιμία είναι η αντιμετώπιση της υποκείμενης αιτίας, όπως η φαρμακευτική αγωγή για τη συρρίκνωση τυχόν αδενόματος της υπόφυσης. Φάρμακα όπως οι αγωνιστές ντοπαμίνης μπορούν να συνταγογραφηθούν για τη μείωση των επιπέδων προλακτίνης και την αποκατάσταση των τακτικών εμμηνορροϊκών κύκλων.

Διαταραχές του θυρεοειδούς

Οι θυρεοειδικές ορμόνες, ιδιαίτερα η θυροξίνη (Τ4) και η τριιωδοθυρονίνη (Τ3), διαδραματίζουν βασικό ρόλο στη ρύθμιση των μεταβολικών διεργασιών του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του εμμηνορροϊκού κύκλου. Τόσο ο υπερθυρεοειδισμός (υπερέκκριση θυρεοειδικής ορμόνης) όσο και ο υποθυρεοειδισμός (ανεπαρκής έκκριση θυρεοειδικής ορμόνης) μπορεί να διαταράξουν τον εμμηνορροϊκό κύκλο. Ο υπερθυρεοειδισμός μπορεί να οδηγήσει σε μικρότερης διάρκειας και ακανόνιστους κύκλους, ενώ ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να οδηγήσει σε παρατεταμένες και πιο έντονες περιόδους ή και απουσία αυτών (αμηνόρροια). Η διαχείριση των διαταραχών του θυρεοειδούς συνήθως περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή για την αποκατάσταση των επιπέδων των θυρεοειδικών ορμονών. Μόλις αποκατασταθεί η λειτουργία του θυρεοειδούς, οι διαταραχές της περιόδου συχνά υποχωρούν.

Οι ορμονικές ανισορροπίες βρίσκονται στον πυρήνα αρκετών από τις διαταραχές περιόδου που πλήττουν αρκετές γυναίκες. Η αναγνώριση αυτών των ανισορροπιών και η κατανόηση των αιτιών τους είναι απαραίτητη ώστε να διευκολυνθεί η αποτελεσματική διάγνωση και η εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας. Αντιμετωπίζοντας τις υποκείμενες ορμονικές ανισορροπίες και προσαρμόζοντας τη θεραπεία στον κάθε ασθενή, γίνεται εφικτή η αποκατάσταση της φυσιολογικής εμμηνορροϊκής λειτουργίας και η βελτίωση της συνολικής ευεξίας των γυναικών που αντιμετωπίζουν αυτές τις διαταραχές. Η Διαβητολόγος  – Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα και την Ανάβυσσο, Αργυρώ Δάρα, αντιμετωπίζει πλήθος περιστατικών με διαταραχές περιόδου που οφείλονται σε ορμονικά αίτια, αποκαθιστώντας την ποιότητα ζωής των ασθενών.

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς είναι μια σχετικά σπάνια κακοήθεια, αλλά η συχνότητά του αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια. Η συγκεκριμένη μορφή καρκίνου αποτελεί μια από τις πιο συχνές ενδοκρινικές κακοήθειες και προκύπτει ως συνέπεια του ανεξέλεγκτου πολλαπλασιασμού των κυττάρων του θυρεοειδούς αδένα, ενός μικρού οργάνου σε σχήμα πεταλούδας που βρίσκεται στο πρόσθιο μέρος του λαιμού. Αν και η πλειονότητα των όζων του θυρεοειδούς είναι καλοήθεις, είναι απαραίτητη η έγκαιρη αξιολόγηση για τον εντοπισμό πιθανών περιπτώσεων καρκίνου του θυρεοειδούς. Ως γνωστόν, η έγκαιρη ανίχνευση και η κατάλληλη διαχείριση είναι ζωτικής σημασίας για τη βελτιστοποίηση των αποτελεσμάτων των ασθενών.

Καρκίνος του θυρεοειδούς: Συμπτώματα

Η πιο κοινή ένδειξη καρκίνου του θυρεοειδούς είναι ένα ψηλαφητό οζίδιο του θυρεοειδούς. Ωστόσο, η πλειοψηφία των όζων του θυρεοειδούς είναι καλοήθεις και δεν προκαλούν συμπτώματα. Επομένως, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη πρόσθετα κλινικά χαρακτηριστικά. O καρκίνος του θυρεοειδούς προκαλεί επίσης συχνά αλλαγές στη φωνή, συμπεριλαμβανομένης της αυξανόμενης βραχνάδας. Πρόσθετα συμπτώματα που εκδηλώνονται σε περίπτωση ύπαρξης της συγκεκριμένης μορφής κακοήθειας είναι η δυσκολία στην κατάποση (δυσκαταποσία), η διόγκωση των τραχηλικών λεμφαδένων και ο πόνος στο λαιμό. Σε περιπτώσεις όπου ο όγκος έχει αναπτυχθεί σημαντικά ή έχει εξαπλωθεί σε κοντινούς ιστούς ενδέχεται να εκδηλωθεί οίδημα ή δυσφορία στο λαιμό αλλά και δυσκολία στην αναπνοή.

 Διάγνωση καρκίνου του θυρεοειδούς

Μια ενδελεχής φυσική εξέταση είναι συνήθως η πρώτη επιλογή για την αξιολόγηση ασθενών με πιθανό καρκίνο του θυρεοειδούς. Η εξέταση του λαιμού για την παρουσία όζων ή λεμφαδενοπάθειας είναι ζωτικής σημασίας. Παράλληλα, βοηθά και ο αιματολογικός έλεγχος ορμονών, όπως η Tg (Θυρεοσφαιρίνη) και CΤ (καλσιτονίνη), που θεωρούνται κατά περίπτωση ως δείκτες ορισμένων τύπων κακοήθειας του θυρεοειδούς αδένα. Επίσης είναι απαραίτητο να γίνεται και η αξιολόγηση της λειτουργίας του αδένα, μέσω μέτρησης της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (TSH) και των αντισωμάτων anti-TPO και anti-TG.

Ο απεικονιστικός έλεγχος για τη διάγνωση του καρκίνου του θυρεοειδούς, περιλαμβάνει:

• Το υπερηχογράφημα του θυρεοειδούς από το οποίο λαμβάνονται πληροφορίες για την ύπαρξη όζων, τον αριθμό τους, το μέγεθός τους, την υφή τους (κυστικοί ή συμπαγείς όζοι) τα όριά τους (σαφή ή ασαφή). Όλα αυτά τα δεδομένα λαμβάνονται υπόψιν στη διάγνωση και καθοδηγούν τον περαιτέρω διαγνωστικό έλεγχο.
• Το σπινθηρογράφημα του θυρεοειδούς, μας δίνει πληροφορίες για το αν οι όζοι είναι θερμοί (λειτουργικοί) ή ψυχροί (λιγότερο λειτουργικοί). Αυτή η πληροφορία είναι χρήσιμη για την πρόγνωση της κακοήθειας των όζων, καθώς περίπου το 10% των ψυχρών όζων θα είναι κακοήθεις.

Η βιοψία με λεπτή βελόνη (Fine Needle Aspiration – FNA) είναι το κύριο διαγνωστικό εργαλείο για την αξιολόγηση των όζων του θυρεοειδούς και την ανεύρεση τυχόν κακοήθειας. Περιλαμβάνει τη λήψη δείγματος ιστού για κυτταρολογική ανάλυση, επιτρέποντας τη διαφοροποίηση μεταξύ καλοήθων και κακοήθων όζων. Τέλος, απεικονιστικές εξετάσεις όπως η αξονική τομογραφία χρησιμοποιείται για την ανίχνευση της παρουσίας περιφερικών ή απομακρυσμένων μεταστάσεων.

Καρκίνος του θυρεοειδούς: Θεραπευτικές επιλογές

Η κύρια θεραπεία για τον καρκίνο του θυρεοειδούς είναι η χειρουργική επέμβαση με εκτομή τμήματος ή ολόκληρου του αδένα (μερική ή ολική θυροειδεκτομή). Η έκταση της επέμβασης εξαρτάται από τον τύπο, το μέγεθος και το στάδιο του καρκίνου. Μάλιστα, ενδέχεται να εφαρμοστούν πιο εκτεταμένες χειρουργικές διαδικασίες για την αφαίρεση των προσβεβλημένων λεμφαδένων ή των γύρω δομών.

Παράλληλα, σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της συγκεκριμένης μορφής καρκίνου είναι η θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο. Αυτή εφαρμόζεται συνήθως μετά από χειρουργική επέμβαση για την εξάλειψη τυχόν υπολειπόμενου θυρεοειδικού ιστού ή μεταστατικής νόσου. Στοχεύει επιλεκτικά και καταστρέφει τα κύτταρα του θυρεοειδούς που έχουν την ικανότητα να απορροφούν ιώδιο. Μπορεί να εφαρμοστεί επίσης ακτινοθεραπεία σε επιλεγμένες περιπτώσεις για τη θεραπεία της μη εξαιρέσιμης ή υποτροπιάζουσας νόσου ή όταν η θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο αντενδείκνυται. Μετά την ολική θυρεοειδεκτομή, η δια βίου θεραπεία υποκατάστασης θυρεοειδικών ορμονών είναι απαραίτητη για τη διατήρηση των επιπέδων θυρεοειδικών ορμονών στο σώμα.

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς είναι σημαντικό να διαγιγνώστεται εγκαίρως ώστε να έχουμε το βέλτιστο θεραπευτικό αποτέλεσμα και την καλύτερη πρόγνωση. Η έγκαιρη ανίχνευση μέσω προσεκτικής αξιολόγησης των συμπτωμάτων, φυσικής εξέτασης και κατάλληλης χρήσης διαγνωστικών εργαλείων είναι ζωτικής σημασίας. Οι θεραπευτικές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της χειρουργικής επέμβασης, της θεραπείας με ραδιενεργό ιώδιο και της ακτινοθεραπείας θα πρέπει να εξατομικεύονται με βάση τον τύπο, το στάδιο και τα χαρακτηριστικά του ασθενούς. Η Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα και την Ανάβυσσο Αργυρώ Δάρα έχει πολυετή εμπειρία στην διάγνωση και διαχείριση των καρκινωμάτων του θυρεοειδούς, ώστε να λάβει ο ασθενής ασφαλείς και αποτελεσματικές οδηγίες για τη νόσο του.