Αργυρώ Ι. Δάρα

Menu
Facebook Instagram
Menu
Facebook Instagram
Menu
Facebook Instagram
Home elenazoe022 (Page 4)

Συντάκτης: elenazoe022

υπογονιμότητα
23Φεβ

Ως υπογονιμότητα ορίζεται η αδυναμία τεκνοποίησης μετά από ένα χρόνο συστηματικής σεξουαλικής επαφής χωρίς προφυλάξεις. Αυτή η κατάσταση επηρεάζει περίπου το 10-15% των ζευγαριών παγκοσμίως, προκαλώντας συχνά αρνητικά συναισθήματα. Ενώ διάφορα αίτια συμβάλλουν στην υπογονιμότητα, οι ενδοκρινολογικοί παράγοντες, δηλαδή οι ορμονικές ανισορροπίες, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην εμφάνισή της τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Η σύνθετη αλληλεπίδραση διαφόρων ορμονών ασκεί σημαντικές επιπτώσεις στην αναπαραγωγική υγεία, με αποτέλεσμα η αιτιολογία της υπογονιμότητας είναι πολύπλοκη.

Ενδοκρινολογικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην ανδρική υπογονιμότητα

Η ανδρική υπογονιμότητα μπορεί να αποδοθεί σε διάφορους ενδοκρινολογικούς παράγοντες, όπως ορμονικές ανισορροπίες, γενετικές διαταραχές και επιλογές του τρόπου ζωής. Αρχικά, η τεστοστερόνη, η κύρια ανδρική σεξουαλική ορμόνη, παίζει ζωτικό ρόλο στη σπερματογένεση. Τα χαμηλά επίπεδα τεστοστερόνης, γνωστά ως υπογοναδισμός, μπορούν να οδηγήσουν σε μειωμένη παραγωγή σπέρματος, συμβάλλοντας στην ανδρική υπογονιμότητα. Τυχόν ανισορροπίες επίσης της θυλακιοτρόπου ορμόνης (FSH) και της ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH) μπορεί να διαταράξουν τη σπερματογένεση, καθώς είναι απαραίτητες για την τόνωση των όρχεων να παράγουν σπέρμα και να ρυθμίζουν τα επίπεδα τεστοστερόνης. Παράλληλα, τα αυξημένα επίπεδα προλακτίνης, που συνήθως σχετίζονται με διαταραχές της υπόφυσης, μπορούν να καταστέλλουν την παραγωγή FSH και LH, οδηγώντας σε στειρότητα. Διαταραχές του θυρεοειδούς, όπως ο υποθυρεοειδισμός ή ο υπερθυρεοειδισμός, μπορεί να επηρεάσουν την ποιότητα και την κινητικότητα του σπέρματος. Τέλος, το χρόνιο στρες μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένα επίπεδα κορτιζόλης, τα οποία μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά την παραγωγή και τη λειτουργία του σπέρματος.

Ενδοκρινολογικοί παράγοντες που συνδράμουν στη γυναικεία υπογονιμότητα

Στις γυναίκες, οι ενδοκρινικοί παράγοντες επηρεάζουν σημαντικά την αναπαραγωγική υγεία. Ο εμμηνορροϊκός κύκλος, η ωορρηξία και η εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου στη μήτρα ρυθμίζονται περίπλοκα από ένα δίκτυο ορμονών. Αρχικά, τόσο η θυλακιοτρόπος ορμόνη (FSH) και η ωχρινοτρόπος ορμόνη (LH) είναι καθοριστικές για τη ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου και την ενίσχυση της ωορρηξίας. Συνεπώς, τα μη φυσιολογικά επίπεδα αυτών των ορμονών μπορεί να διαταράξουν τη λειτουργία της ωορρηξίας. Ταυτόχρονα με τις προαναφερθείσες ορμόνες, η προγεστερόνη και τα οιστρογόνα επηρεάζουν καθοριστικά την αναπαραγωγική υγεία. Αυτές συνιστούν ορμόνες που διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στη ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου, στην ανάπτυξη του ενδομητρίου και στη διατήρηση της εγκυμοσύνης. Οι ανισορροπίες μπορεί να εμποδίσουν τη γονιμότητα και να αυξήσουν τον κίνδυνο αποβολής του εμβρύου.

Οι διαταραχές του θυρεοειδούς μπορεί επίσης να διαταράξουν τον εμμηνορροϊκό κύκλο, την ωορρηξία και τη συνολική αναπαραγωγική λειτουργία στις γυναίκες. Διαταραχές στην έμμηνο ρύση και ανωορρηξία μπορούν να προκαλέσουν τα αυξημένα επίπεδα προλακτίνης, που συχνά προκαλούνται από όγκους της υπόφυσης. Τέλος, η αντίσταση στην ινσουλίνη και το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών είναι κοινοί ενδοκρινολογικοί παράγοντες στη γυναικεία υπογονιμότητα. Η αντίσταση στην ινσουλίνη μπορεί να διαταράξει την ισορροπία των ορμονών, οδηγώντας σε ακανόνιστη ωορρηξία και εν τέλει υπογονιμότητα.

Ενδοκρινικές διαταραχές που επηρεάζουν και τα δύο φύλα

Ορισμένες ενδοκρινικές διαταραχές, όπως ο σακχαρώδης διαβήτης και η παχυσαρκία, επηρεάζουν τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες και μπορούν να συμβάλουν στην υπογονιμότητα. Η παχυσαρκία, συγκεκριμένα, σχετίζεται με ορμονικές ανισορροπίες, αντίσταση στην ινσουλίνη και μειωμένη γονιμότητα.

Διάγνωση και θεραπεία

Η διάγνωση των ενδοκρινολογικών αιτιών της υπογονιμότητας απαιτεί ενδελεχή αξιολόγηση των ορμονικών προφίλ μέσω εξετάσεων αίματος, απεικονιστικών εξετάσεων και κλινικών αξιολογήσεων. Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις ποικίλλουν ανάλογα με την υποκείμενη αιτία, αλλά μπορεί να περιλαμβάνουν θεραπείες ορμονικής υποκατάστασης, τροποποιήσεις τρόπου ζωής ή διαδικασίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής όπως η εξωσωματική γονιμοποίηση.

Η υπογονιμότητα είναι μια περίπλοκη κατάσταση που επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες. Οι ενδοκρινολογικοί παράγοντες ωστόσο διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο τόσο στην ανδρική όσο και στη γυναικεία υπογονιμότητα. Η κατανόηση των περίπλοκων ορμονικών αλληλεπιδράσεων και των επιπτώσεών τους στην αναπαραγωγική υγεία είναι απαραίτητη για την αποτελεσματική διάγνωση και θεραπεία της υπογονιμότητας. Η Διαβητολόγος – Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα και την Ανάβυσσο Δρ. Αργυρώ Δάρα προσφέρει διάφορες θεραπευτικές επιλογές σε ζευγάρια που παλεύουν με τη συγκεκριμένη ψυχοφθόρα κατάσταση, ώστε αυτά να εκπληρώσουν τα όνειρά τους για απόκτηση παιδιών.

διαβήτης τύπου 1
10Ιαν

Ο σακχαρώδης διαβήτης ή κοινώς διαβήτης, είναι μια χρόνια πάθηση που χαρακτηρίζεται από αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Ταξινομείται ευρέως σε δύο κύριους τύπους: Τύπου 1 και τύπου 2. Η κατανόηση των διαφορών που παρουσιάζει ο διαβήτης τύπου 1 και ο διαβήτης τύπου 2 είναι ζωτικής σημασίας προκειμένου να διευκολυνθεί η αποτελεσματική διαχείριση και εφαρμογή ενός ολοκληρωμένου θεραπευτικού σχεδίου. Συνεπώς, η κατανόηση μεταξύ αυτών των δύο τύπων της πάθησης, των υποκείμενων αιτιών, των συμπτωμάτων και των στρατηγικών διαχείρισης είναι ιδιαίτερα σημαντική.

Διαβήτης τύπου 1

Ο διαβήτης τύπου 1 εκδηλώνεται στην παιδική ή εφηβική ηλικία,  ωστόσο όμως μπορεί να αναπτυχθεί σε οποιαδήποτε ηλικία, συνήθως κάτω των 40 ετών. Είναι λιγότερο συχνός από τον διαβήτη τύπου 2 και αντιπροσωπεύει περίπου το 5-10% όλων των περιπτώσεων διαβήτη. Αυτός ο τύπος διαβήτη, παλαιότερα γνωστός ως νεανικός διαβήτης ή ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης, είναι μια αυτοάνοση κατάσταση. Το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται κατά λάθος και καταστρέφει βήτα κύτταρα στο πάγκρεας που παράγουν ινσουλίνη. Αυτή η καταστροφή οδηγεί σε ανεπάρκεια ινσουλίνης. Ελλείψει ινσουλίνης, τα κύτταρα δεν μπορούν να λάβουν αποτελεσματικά γλυκόζη από το αίμα, οδηγώντας σε υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Η γλυκόζη είναι μια κρίσιμη πηγή ενέργειας για τα κύτταρα του σώματος και χωρίς ινσουλίνη, το σώμα αρχίζει να διασπά τα λίπη ως εναλλακτική πηγή ενέργειας, οδηγώντας σε μια δυνητικά απειλητική για τη ζωή κατάσταση που ονομάζεται διαβητική κετοξέωση.

Διαβήτης τύπου 2

Ο διαβήτης τύπου 2 είναι πιο διαδεδομένος στους ενήλικες, ιδιαίτερα σε άτομα άνω των 40 ετών. Ωστόσο, η συχνότητά του σε νεότερους πληθυσμούς αυξάνεται, καθώς η πάθηση είναι στενά συνδεδεμένη με την αύξηση των περιστατικών παχυσαρκίας. Ο διαβήτης τύπου 2 χαρακτηρίζεται κυρίως από αντίσταση στην ινσουλίνη, όπου τα κύτταρα του σώματος αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν κατάλληλα στη δράση της ινσουλίνης. Με την πάροδο του χρόνου, το πάγκρεας δεν μπορεί να παράγει αρκετή ινσουλίνη για να αντιμετωπίσει αυτή την αντίσταση, οδηγώντας σε αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Η ανάπτυξη του διαβήτη τύπου 2 είναι πολύπλοκη, καθώς περιλαμβάνει όχι μόνο αντίσταση στην ινσουλίνη αλλά και σταδιακή μείωση της παραγωγής ινσουλίνης. Παράγοντες του τρόπου ζωής όπως η διατροφή, η ελλιπής σωματική δραστηριότητα και το σωματικό βάρος διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση και την εξέλιξή του.

 Διαβήτης τύπου 1 & διαβήτης τύπου 2: Διαχείριση και θεραπεία

Ως προς τη διαχείριση του διαβήτη τύπου 1, οι ενέσεις ινσουλίνης ή μια αντλία ινσουλίνης είναι απαραίτητες, καθώς το σώμα δεν μπορεί να παράγει ινσουλίνη. Οι σωστές διατροφικές επιλογές και η τακτική σωματική δραστηριότητα είναι επίσης ζωτικής σημασίας και βοηθούν στην αποτελεσματικότητα της ινσουλινοθεραπείας.

Η αρχική προσπάθεια διαχείρισης του διαβήτη τύπου 2 και των συμπτωμάτων που αυτός προκαλεί συχνά επικεντρώνεται σε τροποποιήσεις του τρόπου ζωής, όπως διατροφικές αλλαγές, αύξηση της σωματικής δραστηριότητας και απώλεια βάρους. Επίσης, διάφορα φάρμακα μπορούν να ενισχύσουν την ευαισθησία στην ινσουλίνη ή να διεγείρουν το πάγκρεας να παράγει περισσότερη ινσουλίνη. Σε δευτερογενή αστοχία των αντιδιαβητικών δισκίων, μπορεί να χρειαστεί ινσουλινοθεραπεία. Σε παχύσαρκους ασθενείς με διαβήτη τύπου 2, η βαριατρική χειρουργική μπορεί να βελτιώσει σημαντικά ή ακόμα και να αντιμετωπίσει πλήρως τον διαβήτη.

Διαφοροποίηση μεταξύ διαβήτη τύπου 1 και τύπου 2

Ο διαβήτης τύπου 1 και ο διαβήτης τύπου 2 είναι και οι δύο χρόνιες παθήσεις που χαρακτηρίζονται από απορρύθμιση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα, ωστόσο διαφέρουν θεμελιωδώς ως προς την αιτιολογία και την παθοφυσιολογία τους. Ο διαβήτης τύπου 1 είναι μια αυτοάνοση διαταραχή, η οποία οδηγεί σε απόλυτη ανεπάρκεια ινσουλίνης. Κατά συνέπεια, τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 εξαρτώνται από την εξωγενή ινσουλίνη για την επιβίωση. Αντίθετα, ο διαβήτης τύπου 2 χαρακτηρίζεται κυρίως από αντίσταση στην ινσουλίνη, μια κατάσταση όπου τα κύτταρα του σώματος δεν ανταποκρίνονται αποτελεσματικά στην ινσουλίνη. Σε αντίθεση με τον διαβήτη τύπου 1, ο διαβήτης τύπου 2 συνδέεται στενά με ανθυγιεινές συνήθειες του τρόπου ζωής, όπως η παχυσαρκία, η σωματική αδράνεια και η κακή διατροφή, ενώ σημαντικό ρόλο παίζει και η κληρονομικότητα.

Ενώ και οι δύο παθήσεις οδηγούν σε υψηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα, οι στρατηγικές διαχείρισής τους διαφέρουν σημαντικά, καθώς ο διαβήτης τύπου 1 απαιτεί ισόβια θεραπεία με ινσουλίνη, ενώ ο διαβήτης τύπου 2 σε πρώτη φάση αντιμετωπίζεται με τροποποιήσεις του τρόπου ζωής και φαρμακευτική αγωγή, ενώ θεραπεία με ινσουλίνη εφαρμόζεται εάν η νόσος παρουσιάσει επιδείνωση. Η Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα και την Ανάβυσσο, Αργυρώ Δάρα, εφαρμόζει τις κατάλληλες θεραπευτικές στρατηγικές εξατομικευμένα, για την επιτυχή διαχείριση του διαβήτη, ανεξαρτήτως τύπου.

διαταραχές περιόδου
27Νοέ

Οι διαταραχές της περιόδου ή επιστημονικά της εμμήνου ρύσεως είναι μια διαδεδομένη ανησυχία μεταξύ των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας, επηρεάζοντας τη συνολική υγεία και την ποιότητα ζωής τους. Αρκετές γυναίκες δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα καθώς η έμμηνος ρύση ξεκινά και σταματά ανά απόλυτα ρυθμισμένα χρονικά πλαίσια, προκαλώντας μόνο μια μικρή ταλαιπωρία. Ωστόσο, για άλλες γυναίκες αυτό δεν ισχύει, καθώς ο εμμηνορροϊκός κύκλος ενδέχεται να παρουσιάζει έντονες διακυμάνσεις ή να προκαλεί ιδιαίτερα δυσάρεστα συμπτώματα. Οι διαταραχές της εμμήνου ρύσεως μπορεί να έχουν διάφορες υποκείμενες αιτίες και οι ορμονικές ανισορροπίες διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παθοφυσιολογία τους. Συνεπώς, αναγνωρίζοντας και αντιμετωπίζοντας επιτυχώς τους ορμονικούς παράγοντες που συμβάλλουν στις διαταραχές της περιόδου διευκολύνεται σημαντικά όχι μόνο η καθημερινότητα της γυναίκας, αλλά ταυτόχρονα βελτιώνεται η ποιότητα ζωής της.

Ορμονική ρύθμιση του εμμηνορροϊκού κύκλου

Ο εμμηνορροϊκός ή καταμήνιος  κύκλος είναι μια εξαιρετικά ρυθμισμένη διαδικασία που ενορχηστρώνεται από πολύπλοκες ορμονικές αλληλεπιδράσεις που περιλαμβάνουν τον υποθάλαμο, την υπόφυση και τις ωοθήκες. Αυτό το περίπλοκο σύστημα εξασφαλίζει την ανάπτυξη και την απελευθέρωση ενός ώριμου ωαρίου (ωορρηξία) και την προετοιμασία της επένδυσης της ενδομητρίου  για πιθανή εμφύτευση του γονιμοποιημένου ωαρίου ή έμμηνο ρύση. Οι ορμόνες, συμπεριλαμβανομένων των οιστρογόνων, της προγεστερόνης, της ωοθυλακιοτρόπου ορμόνης (FSH) και της ωχρινοτρόπου ορμόνης (LH), διαδραματίζουν κρίσιμο ρόλο στη ρύθμιση αυτής της διαδικασίας.

Συχνές διαταραχές περιόδου και Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών

Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών είναι μια από τις πιο διαδεδομένες ορμονικές διαταραχές που επηρεάζουν τις γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας. Χαρακτηρίζεται από ορμονικές ανισορροπίες, υπερανδρογοναιμία και αντίσταση στην ινσουλίνη, μια κατάσταση κατά την οποία τα κύτταρα του σώματος ανταποκρίνονται λιγότερο στις επιδράσεις της ινσουλίνης. Πρόσθετοι παράγοντες όπως η παχυσαρκία και η καθιστική ζωή, λαμβάνουν ρόλο στην εμφάνιση και την εξέλιξή της. Οι μεταβολικές διαταραχές, όπως η αντίσταση στην ινσουλίνη, η δυσλιπιδαιμία, ο αυξημένος κίνδυνος διαβήτη τύπου 2 και καρδιαγγειακής νόσου, συνδέονται συχνά με το συγκεκριμένο σύνδρομο. Τα συμπτώματα του συνδρόμου περιλαμβάνουν σπάνιες ή παρατεταμένες περιόδους λόγω ακανόνιστης ωορρηξίας, ενώ πιθανότατα εντοπίζονται και κατά το υπερηχογραφικό έλεγχο. Παράλληλα, τα αυξημένα επίπεδα ανδρογόνων προκαλούν συμπτώματα όπως έντονη τριχοφυΐα (δασυτριχισμός), ενώ μπορεί να εμφανιστεί ακμή, τριχόπτωση ή λιπαρότητα στο δέρμα. Εκδηλώνεται επίσης τάση προς παχυσαρκία, αυξημένα επίπεδα χοληστερόλης και υψηλή αρτηριακή πίεση. Η ορμονική ανισορροπία στο σύνδρομο αυτό διαταράσσει τους φυσιολογικούς μηχανισμούς ανάδρασης που ρυθμίζουν τον εμμηνορροϊκό κύκλο, με αποτέλεσμα την ανωορρηξία και την εμφάνιση υπογονιμότητας.

Το σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών διαγιγνώσκεται με βάση συγκεκριμένα κριτήρια, λαμβάνοντας υπόψη την παρουσία κλινικών σημείων όπως υπερανδρογονισμός, διαταραχές της εμμηνού ρύσεως και πολυκυστικών ωοθηκών στον υπέρηχο της μήτρας. Η διαχείρισή του περιλαμβάνει συνήθως τροποποιήσεις στον τρόπο ζωής, όπως διαχείριση βάρους και άσκηση, σε συνδυασμό με χορήγηση αγωγής που μπορεί να περιλαμβάνει αντισυλληπτικά αλλά και φάρμακα που δρουν στη μείωση των κυκλοφορούντων ανδρογόνων και της αντίστασης στην ινσουλίνη. Συχνά, η χορήγηση συγκεκριμένου συνδυασμού βιταμινών είναι αρκετή για την αντιμετώπιση του συνδρόμου, ταυτόχρονα με την αλλαγή του τρόπου ζωής.

Υποθαλαμική αμηνόρροια

Η υποθαλαμική αμηνόρροια είναι μια κατάσταση όπου ο υποθάλαμος αποτυγχάνει να διεγείρει επαρκώς την υπόφυση λόγω παραγόντων όπως η υπερβολική άσκηση, το χαμηλό σωματικό βάρος, το στρες ή οι διατροφικές ελλείψεις. Αυτό οδηγεί σε χαμηλά επίπεδα γοναδοτροπινών (FSH και LH), προκαλώντας διαταραχές της εμμήνου ρύσεως ή πλήρη αμηνόρροια. Οι ορμονικές ανισορροπίες στην υποθαλαμική αμηνόρροια είναι συχνά αποτέλεσμα χρόνιου στρες ή ανεπάρκειας ενέργειας, διαταράσσοντας τον κανονικό εμμηνορροϊκό κύκλο.

Η αντιμετώπιση των υποκείμενων αιτιών είναι ζωτικής σημασίας για τη διαχείριση της υποθαλαμικής αμηνόρροιας. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει υιοθέτηση σωστών διατροφικών συνηθειών, μείωση του στρες και επαναφορά ενός υγιέστερου σωματικού βάρους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η θεραπεία ορμονικής υποκατάστασης μπορεί να είναι απαραίτητη για την πρόκληση τακτικής εμμήνου ρύσεως.

Διαταραχές περιόδου και υπερπρολακτιναιμία

Η υπερπρολακτιναιμία είναι μια από τις βασικές διαταραχές περιόδου ορμονικής φύσεως που χαρακτηρίζεται από αυξημένα επίπεδα προλακτίνης, μιας ορμόνης που διεγείρει την παραγωγή γάλακτος στις θηλάζουσες γυναίκες. Η περίσσεια προλακτίνης αναστέλλει την απελευθέρωση της FSH και της LH, οδηγώντας σε ακανόνιστες ή απούσες εμμηνορροϊκές περιόδους. Αυτή η ορμονική ανισορροπία μπορεί να προκληθεί από όγκους της υπόφυσης (προλακτινώματα) ή άλλους παράγοντες.

Η κύρια θεραπεία για την υπερπρολακτιναιμία είναι η αντιμετώπιση της υποκείμενης αιτίας, όπως η φαρμακευτική αγωγή για τη συρρίκνωση τυχόν αδενόματος της υπόφυσης. Φάρμακα όπως οι αγωνιστές ντοπαμίνης μπορούν να συνταγογραφηθούν για τη μείωση των επιπέδων προλακτίνης και την αποκατάσταση των τακτικών εμμηνορροϊκών κύκλων.

Διαταραχές του θυρεοειδούς

Οι θυρεοειδικές ορμόνες, ιδιαίτερα η θυροξίνη (Τ4) και η τριιωδοθυρονίνη (Τ3), διαδραματίζουν βασικό ρόλο στη ρύθμιση των μεταβολικών διεργασιών του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του εμμηνορροϊκού κύκλου. Τόσο ο υπερθυρεοειδισμός (υπερέκκριση θυρεοειδικής ορμόνης) όσο και ο υποθυρεοειδισμός (ανεπαρκής έκκριση θυρεοειδικής ορμόνης) μπορεί να διαταράξουν τον εμμηνορροϊκό κύκλο. Ο υπερθυρεοειδισμός μπορεί να οδηγήσει σε μικρότερης διάρκειας και ακανόνιστους κύκλους, ενώ ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να οδηγήσει σε παρατεταμένες και πιο έντονες περιόδους ή και απουσία αυτών (αμηνόρροια). Η διαχείριση των διαταραχών του θυρεοειδούς συνήθως περιλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή για την αποκατάσταση των επιπέδων των θυρεοειδικών ορμονών. Μόλις αποκατασταθεί η λειτουργία του θυρεοειδούς, οι διαταραχές της περιόδου συχνά υποχωρούν.

 

Οι ορμονικές ανισορροπίες βρίσκονται στον πυρήνα αρκετών από τις διαταραχές περιόδου που πλήττουν αρκετές γυναίκες. Η αναγνώριση αυτών των ανισορροπιών και η κατανόηση των αιτιών τους είναι απαραίτητη ώστε να διευκολυνθεί η αποτελεσματική διάγνωση και η εφαρμογή της κατάλληλης θεραπείας. Αντιμετωπίζοντας τις υποκείμενες ορμονικές ανισορροπίες και προσαρμόζοντας τη θεραπεία στον κάθε ασθενή, γίνεται εφικτή η αποκατάσταση της φυσιολογικής εμμηνορροϊκής λειτουργίας και η βελτίωση της συνολικής ευεξίας των γυναικών που αντιμετωπίζουν αυτές τις διαταραχές. Η Διαβητολόγος  – Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα και την Ανάβυσσο, Αργυρώ Δάρα, αντιμετωπίζει πλήθος περιστατικών με διαταραχές περιόδου που οφείλονται σε ορμονικά αίτια, αποκαθιστώντας την ποιότητα ζωής των ασθενών.

 

σακχαρώδης διαβήτης
26Σεπ

Ο σακχαρώδης διαβήτης, ο οποίος συνήθως αναφέρεται ως διαβήτης, είναι μια σύνθετη ομάδα μεταβολικών διαταραχών που χαρακτηρίζονται από υπεργλυκαιμία και προκύπτουν από προβλήματα στην έκκριση ινσουλίνης, στη δράση της ινσουλίνης ή και στα δύο. Ο επιπολασμός της νόσου αυξάνεται σταθερά, λόγω παραγόντων όπως η καθιστική ζωή, η ανθυγιεινή διατροφή και η γενετική προδιάθεση. Η αποτελεσματική διαχείριση του διαβήτη είναι ζωτικής σημασίας για την πρόληψη επιπλοκών που μπορεί να επηρεάσουν πολλαπλά συστήματα οργάνων.

Τύποι σακχαρώδους διαβήτη

Ένας από τους πιο γνωστούς τύπους σακχαρώδους διαβήτη είναι ο διαβήτης τύπου 1, επίσης γνωστός ως ινσουλινοεξαρτώμενος διαβήτης ή διαβήτης νεανικής έναρξης. Ο συγκεκριμένος τύπος διαβήτη συνιστά μια αυτοάνοση ενδοκρινοπάθεια που χαρακτηρίζεται από την καταστροφή των β-κυττάρων που παράγουν ινσουλίνη στο πάγκρεας. Σε αυτή την περίπτωση, ο οργανισμός αντιλαμβάνεται ως ξένα τα β-κύτταρα του παγκρέατος που είναι υπεύθυνα για την παραγωγή ινσουλίνης και ωθεί το ανοσοποιητικό σύστημα να επιτεθεί σε αυτά, με σκοπό την καταστροφή τους. Η πάθηση αυτή οδηγεί σε απόλυτη ανεπάρκεια ινσουλίνης, που απαιτεί δια βίου θεραπεία υποκατάστασης ινσουλίνης. Εκδηλώνεται συνήθως στην παιδική ηλικία ή στην πρώιμη ενήλικη ζωή και αποτελεί περίπου το 5-10% όλων των περιπτώσεων διαβήτη.

Ο διαβήτης τύπου 2, ο οποίος αποτελεί τον πιο συχνό σε εμφάνιση τύπο, χαρακτηρίζεται από αντίσταση στην ινσουλίνη και σχετική ανεπάρκεια ινσουλίνης. Οι γενετικοί παράγοντες, η παχυσαρκία και ο καθιστικός τρόπος ζωής παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξή του. Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 ευθύνεται για την πλειοψηφία των περιπτώσεων διαβήτη παγκοσμίως και συχνά μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσω τροποποιήσεων του τρόπου ζωής, χορήγησης φαρμακευτικής αγωγής είτε με αντιδιαβητικά δισκία είτε με ινσουλίνη.

Ένας άλλος αρκετά συχνός σε εμφάνιση τύπος σακχαρώδους διαβήτη είναι ο διαβήτης κύησης. Ο διαβήτης κύησης εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης όταν οι ορμονικές αλλαγές προκαλούν αντίσταση στην ινσουλίνη. Αν και συνήθως υποχωρεί μετά τον τοκετό, οι γυναίκες που έχουν αναπτύξει την πάθηση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους έχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν διαβήτη τύπου 2 αργότερα στη ζωή τους. Η διαχείριση περιλαμβάνει διατροφικές προσαρμογές, σωματική δραστηριότητα και, σε ορισμένες περιπτώσεις, χορήγηση ινσουλίνης. Τέλος, άλλες μορφές διαβήτη περιλαμβάνουν τον μονογονιδιακό διαβήτη, που προκαλείται από συγκεκριμένες γονιδιακές μεταλλάξεις και τον δευτεροπαθή διαβήτη, ο οποίος προκύπτει από άλλες ιατρικές καταστάσεις ή φάρμακα. Αυτές οι μορφές είναι σχετικά σπάνιες, ωστόσο υπογραμμίζουν την ετερογένεια της αιτιολογίας του διαβήτη.

Σακχαρώδης διαβήτης: Συμπτώματα

Ως προς τον διαβήτη τύπου 1, αυτός εκδηλώνεται με ξαφνικά και έντονα συμπτώματα, που συχνά αναπτύσσονται γρήγορα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 συνήθως βιώνουν πολυδιψία, συχνουρία, ανεξήγητη απώλεια βάρους, πολυφαγία, κόπωση και θολή όραση. Αυτά τα συμπτώματα προκύπτουν από την αδυναμία του σώματος να παράγει ινσουλίνη, οδηγώντας σε συσσώρευση γλυκόζης στην κυκλοφορία του αίματος. Αντίθετα, τα συμπτώματα του διαβήτη τύπου 2 είναι όμοια με αυτά του τύπου 1, ωστόσο αναπτύσσονται σταδιακά, καθυστερώντας σε αρκετές περιπτώσεις τη διάγνωση. Πολλοί ασθενείς με διαβήτη τύπου 2 μπορεί να μην εμφανίσουν αρχικά εμφανή συμπτώματα, υπογραμμίζοντας τη σημασία των τακτικών προληπτικών εξετάσεων, ειδικά για άτομα με παράγοντες κινδύνου όπως η παχυσαρκία, η καθιστική ζωή και το οικογενειακό ιστορικό διαβήτη.

Σακχαρώδης διαβήτης: Επιπλοκές

Ο μη ρυθμιζόμενος σακχαρώδης διαβήτης μπορεί να οδηγήσει σε διάφορες οξείες και χρόνιες επιπλοκές, επηρεάζοντας τα μάτια (διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια), τα νεφρά (διαβητική νεφροπάθεια), τα νεύρα (διαβητική νευροπάθεια) και το καρδιαγγειακό σύστημα (διαβητική καρδιαγγειακή νόσος). Άλλες επιπλοκές είναι επίσης τα διαβητικά έλκη του δέρματος με ακραία επιπλοκή το διαβητικό πόδι έως και τη γάγγραινα. Αυτές οι επιπλοκές συμβάλλουν σημαντικά στη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα που σχετίζεται με τον διαβήτη. Ως εκ τούτου, η έγκαιρη διάγνωση και η εφαρμογή ενός αποτελεσματικού θεραπευτικού σχεδίου είναι ζωτικής σημασίας για τη μείωση του κινδύνου επιπλοκών.

Θεραπεία σακχαρώδους διαβήτη

Η θεραπεία του διαβήτη στοχεύει στη διαχείριση των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα και στην πρόληψη των επιπλοκών που σχετίζονται με τη νόσο. Η προσέγγιση ποικίλλει ανάλογα με τον τύπο του διαβήτη. Για τον διαβήτη τύπου 1, η θεραπεία με ινσουλίνη είναι απαραίτητη καθώς το σώμα δεν μπορεί να παράγει ινσουλίνη. Αυτό μπορεί να χορηγηθεί μέσω ενέσεων ή αντλιών ινσουλίνης. Για τον διαβήτη τύπου 2, η θεραπεία ξεκινά συχνά με αλλαγές στον τρόπο ζωής, όπως η υιοθέτηση μιας ισορροπημένης διατροφής, η αύξηση της σωματικής δραστηριότητας και η διαχείριση βάρους. Από του στόματος φάρμακα ή ενέσιμα φάρμακα μπορεί να συνταγογραφηθούν για τη βελτίωση της ευαισθησίας στην ινσουλίνη και τη ρύθμιση των επιπέδων γλυκόζης. Μάλιστα, άτομα που πάσχουν από διαβήτη τύπου 2 μπορούν ακόμα και να “αντιστρέψουν” την πάθηση εάν ακολουθήσουν αυστηρή υγιεινοδιαιτητική αγωγή. Είναι σημαντικό η θεραπεία του σακχαρώδους διαβήτη να είναι απόλυτα εξατομικευμένη, σύμφωνα με παράγοντες όπως η ηλικία, το ιατρικό ιστορικό και οι ατομικές προτιμήσεις. Κάθε θεραπευτική προσέγγιση έχει ως πρωταρχικό στόχο την επίτευξη βέλτιστου γλυκαιμικού ελέγχου και τη βελτίωση της συνολικής ποιότητας ζωής. Η τακτική παρακολούθηση και οι προσαρμογές της θεραπείας είναι κρίσιμα συστατικά της επιτυχούς διαχείρισης του διαβήτη. Στο ενδοκρινολογικό κέντρο που διατηρεί η Διαβητολόγος – Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα αλλά και την Ανάβυσσο Αργυρώ Δάρα, γίνεται έγκαιρος έλεγχος και διάγνωση κάθε τύπου διαβήτη και εφαρμόζονται με επιτυχία όλες οι νεότερες θεραπείες, σύμφωνα με τις διεθνής οδηγίες για την αντιμετώπιση του διαβήτη.

26Ιούλ

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς είναι μια σχετικά σπάνια κακοήθεια, αλλά η συχνότητά του αυξάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια. Η συγκεκριμένη μορφή καρκίνου αποτελεί μια από τις πιο συχνές ενδοκρινικές κακοήθειες και προκύπτει ως συνέπεια του ανεξέλεγκτου πολλαπλασιασμού των κυττάρων του θυρεοειδούς αδένα, ενός μικρού οργάνου σε σχήμα πεταλούδας που βρίσκεται στο πρόσθιο μέρος του λαιμού. Αν και η πλειονότητα των όζων του θυρεοειδούς είναι καλοήθεις, είναι απαραίτητη η έγκαιρη αξιολόγηση για τον εντοπισμό πιθανών περιπτώσεων καρκίνου του θυρεοειδούς. Ως γνωστόν, η έγκαιρη ανίχνευση και η κατάλληλη διαχείριση είναι ζωτικής σημασίας για τη βελτιστοποίηση των αποτελεσμάτων των ασθενών.

Καρκίνος του θυρεοειδούς: Συμπτώματα

Η πιο κοινή ένδειξη καρκίνου του θυρεοειδούς είναι ένα ψηλαφητό οζίδιο του θυρεοειδούς. Ωστόσο, η πλειοψηφία των όζων του θυρεοειδούς είναι καλοήθεις και δεν προκαλούν συμπτώματα. Επομένως, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη πρόσθετα κλινικά χαρακτηριστικά. O καρκίνος του θυρεοειδούς προκαλεί επίσης συχνά αλλαγές στη φωνή, συμπεριλαμβανομένης της αυξανόμενης βραχνάδας. Πρόσθετα συμπτώματα που εκδηλώνονται σε περίπτωση ύπαρξης της συγκεκριμένης μορφής κακοήθειας είναι η δυσκολία στην κατάποση (δυσκαταποσία), η διόγκωση των τραχηλικών λεμφαδένων και ο πόνος στο λαιμό. Σε περιπτώσεις όπου ο όγκος έχει αναπτυχθεί σημαντικά ή έχει εξαπλωθεί σε κοντινούς ιστούς ενδέχεται να εκδηλωθεί οίδημα ή δυσφορία στο λαιμό αλλά και δυσκολία στην αναπνοή.

 Διάγνωση καρκίνου του θυρεοειδούς

Μια ενδελεχής φυσική εξέταση είναι συνήθως η πρώτη επιλογή για την αξιολόγηση ασθενών με πιθανό καρκίνο του θυρεοειδούς. Η εξέταση του λαιμού για την παρουσία όζων ή λεμφαδενοπάθειας είναι ζωτικής σημασίας. Παράλληλα, βοηθά και ο αιματολογικός έλεγχος ορμονών, όπως η Tg (Θυρεοσφαιρίνη) και CΤ (καλσιτονίνη), που θεωρούνται κατά περίπτωση ως δείκτες ορισμένων τύπων κακοήθειας του θυρεοειδούς αδένα. Επίσης είναι απαραίτητο να γίνεται και η αξιολόγηση της λειτουργίας του αδένα, μέσω μέτρησης της θυρεοειδοτρόπου ορμόνης (TSH) και των αντισωμάτων anti-TPO και anti-TG.

Ο απεικονιστικός έλεγχος για τη διάγνωση του καρκίνου του θυρεοειδούς, περιλαμβάνει:

  • Το υπερηχογράφημα του θυρεοειδούς από το οποίο λαμβάνονται πληροφορίες για την ύπαρξη όζων, τον αριθμό τους, το μέγεθός τους, την υφή τους (κυστικοί ή συμπαγείς όζοι) τα όριά τους (σαφή ή ασαφή). Όλα αυτά τα δεδομένα λαμβάνονται υπόψιν στη διάγνωση και καθοδηγούν τον περαιτέρω διαγνωστικό έλεγχο.
  • Το σπινθηρογράφημα του θυρεοειδούς, μας δίνει πληροφορίες για το αν οι όζοι είναι θερμοί (λειτουργικοί) ή ψυχροί (λιγότερο λειτουργικοί). Αυτή η πληροφορία είναι χρήσιμη για την πρόγνωση της κακοήθειας των όζων, καθώς περίπου το 10% των ψυχρών όζων θα είναι κακοήθεις.

Η βιοψία με λεπτή βελόνη (Fine Needle Aspiration – FNA) είναι το κύριο διαγνωστικό εργαλείο για την αξιολόγηση των όζων του θυρεοειδούς και την ανεύρεση τυχόν κακοήθειας. Περιλαμβάνει τη λήψη δείγματος ιστού για κυτταρολογική ανάλυση, επιτρέποντας τη διαφοροποίηση μεταξύ καλοήθων και κακοήθων όζων. Τέλος, απεικονιστικές εξετάσεις όπως η αξονική τομογραφία χρησιμοποιείται για την ανίχνευση της παρουσίας περιφερικών ή απομακρυσμένων μεταστάσεων.

Καρκίνος του θυρεοειδούς: Θεραπευτικές επιλογές

Η κύρια θεραπεία για τον καρκίνο του θυρεοειδούς είναι η χειρουργική επέμβαση με εκτομή τμήματος ή ολόκληρου του αδένα (μερική ή ολική θυροειδεκτομή). Η έκταση της επέμβασης εξαρτάται από τον τύπο, το μέγεθος και το στάδιο του καρκίνου. Μάλιστα, ενδέχεται να εφαρμοστούν πιο εκτεταμένες χειρουργικές διαδικασίες για την αφαίρεση των προσβεβλημένων λεμφαδένων ή των γύρω δομών.

Παράλληλα, σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της συγκεκριμένης μορφής καρκίνου είναι η θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο. Αυτή εφαρμόζεται συνήθως μετά από χειρουργική επέμβαση για την εξάλειψη τυχόν υπολειπόμενου θυρεοειδικού ιστού ή μεταστατικής νόσου. Στοχεύει επιλεκτικά και καταστρέφει τα κύτταρα του θυρεοειδούς που έχουν την ικανότητα να απορροφούν ιώδιο. Μπορεί να εφαρμοστεί επίσης ακτινοθεραπεία σε επιλεγμένες περιπτώσεις για τη θεραπεία της μη εξαιρέσιμης ή υποτροπιάζουσας νόσου ή όταν η θεραπεία με ραδιενεργό ιώδιο αντενδείκνυται. Μετά την ολική θυρεοειδεκτομή, η δια βίου θεραπεία υποκατάστασης θυρεοειδικών ορμονών είναι απαραίτητη για τη διατήρηση των επιπέδων θυρεοειδικών ορμονών στο σώμα.

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς είναι σημαντικό να διαγιγνώστεται εγκαίρως ώστε να έχουμε το βέλτιστο θεραπευτικό αποτέλεσμα και την καλύτερη πρόγνωση. Η έγκαιρη ανίχνευση μέσω προσεκτικής αξιολόγησης των συμπτωμάτων, φυσικής εξέτασης και κατάλληλης χρήσης διαγνωστικών εργαλείων είναι ζωτικής σημασίας. Οι θεραπευτικές επιλογές, συμπεριλαμβανομένης της χειρουργικής επέμβασης, της θεραπείας με ραδιενεργό ιώδιο και της ακτινοθεραπείας θα πρέπει να εξατομικεύονται με βάση τον τύπο, το στάδιο και τα χαρακτηριστικά του ασθενούς. Η Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα και την Ανάβυσσο Αργυρώ Δάρα έχει πολυετή εμπειρία στην διάγνωση και διαχείριση των καρκινωμάτων του θυρεοειδούς, ώστε να λάβει ο ασθενής ασφαλείς και αποτελεσματικές οδηγίες για τη νόσο του.

Διαβήτης κύησης Ενδοκρινολόγος Γλυφάδα
17Ιούλ

Ο διαβήτης κύησης είναι ένας τύπος σακχαρώδη διαβήτη που μπορεί να εκδηλωθεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επηρεάζει γυναίκες που δεν έχουν προσβληθεί από διαβήτη στο παρελθόν, και συνήθως υποχωρεί μετά τον τοκετό. Μία στις είκοσι γυναίκες μπορεί να εκδηλώσει σακχαρώδη διαβήτη κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, εξαιτίας των ορμονικών κυρίως αλλαγών, τις οποίες υφίσταται ο οργανισμός ώστε να μπορέσει να φιλοξενήσει το αναπτυσσόμενο έμβρυο. Η έγκαιρη ανεύρεση και η αποτελεσματική ρύθμιση της πάθησης είναι καθοριστικές για τη διασφάλιση της υγείας τόσο της μέλλουσας μητέρας, όσο και του νεογνού.

Διαβήτης κύησης: Αίτια & παράγοντες κινδύνου

Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το σώμα παράγει περισσότερες ορμόνες και παρουσιάζει πλήθος αλλαγών, ώστε να μπορέσει να φιλοξενήσει το αναπτυσσόμενο έμβρυο. Η υπερβολική αυτή έκκριση ορμονών από τον πλακούντα ωθεί τα κύτταρα του σώματος να χρησιμοποιούν την ινσουλίνη λιγότερο αποτελεσματικά. Ορισμένες γυναίκες δεν μπορούν να παράγουν αρκετή ινσουλίνη για να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα, γεγονός που προκαλεί τη συσσώρευση γλυκόζης στο αίμα και κατά συνέπεια την αύξηση των επιπέδων σακχάρου. Η κατάσταση αυτή μπορεί να οδηγήσει με τη σειρά της σε διαβήτη κύησης. Υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες, οι οποίοι μπορούν να αυξήσουν τον κίνδυνο εμφάνισης διαβήτη κύησης. Αυτοί περιλαμβάνουν το αυξημένο σωματικό βάρος της εγκύου ή την παχυσαρκία, την εκδήλωση της πάθησης σε προηγούμενη εγκυμοσύνη ή την προηγούμενη γέννηση εμβρύου με αυξημένο βάρος, την ύπαρξη οικογενειακού ιστορικού διαβήτη και την προχωρημένη ηλικία της εγκύου (40 ετών και άνω).

Συμπτώματα διαβήτη κύησης

Ορισμένα συμπτώματα του διαβήτη κύησης μοιάζουν αρκετά με τα συμπτώματα που εμφανίζονται στην εγκυμοσύνη, όπως το έντονο αίσθημα κόπωσης ή η συχνή κι επιτακτική ανάγκη για ούρηση. Ωστόσο, ορισμένες γυναίκες μπορεί να μην παρατηρήσουν καθόλου συμπτώματα. Συνεπώς, οι περισσότερες εγκυμονούσες μαθαίνουν ότι έχουν την πάθηση μέσα από την εργαστηριακή εξέταση καμπύλης σακχάρου.

Επιπτώσεις διαβήτη κύησης

Οι περισσότερες γυναίκες με διαβήτη κύησης καταφέρνουν να έχουν μια φυσιολογική εγκυμοσύνη και να αποκτήσουν ένα υγιές μωρό. Ωστόσο, σε περίπτωση που ο διαβήτης κύησης δεν ελεγχθεί με αποτελεσματικό τρόπο, μπορεί να προκαλέσει μια σειρά δυσμενών καταστάσεων τόσο για τη μέλλουσα μητέρα, όσο και για το νεογνό. Η μεταφορά αυξημένων ποσών γλυκόζης στο έμβρυο μπορεί να συμβάλλει στην υπερβολική ανάπτυξή του και την συσσώρευση λίπους στο σώμα του, μια κατάσταση που περιγράφεται ως μακροσωμία. Αυτή η κατάσταση έχει ως αποτέλεσμα το νεογνό να ξεπερνά τα 4 κιλά σε βάρος κατά τη γέννηση. Το αυξημένο βάρος του νεογνού μπορεί να οδηγήσει σε έναν πιο επώδυνο ή με επιπλοκές τοκετό, ο οποίος συχνά περιλαμβάνει καισαρική τομή, καθώς και σε πιθανή δυσφορία για το μωρό. Μπορεί επίσης να προκαλέσει νεογνική υπογλυκαιμία, δηλαδή ενδέχεται το βρέφος να παρουσιάσει χαμηλό σάκχαρο μετά τη γέννηση. Ο διαβήτης κύησης μπορεί να προκαλέσει επίσης προβλήματα στο νεογνό και στην πορεία της μετέπειτα ζωής του, καθώς ευθύνεται για την εμφάνιση παχυσαρκίας στην παιδική και εφηβική ηλικία αλλά και καρδιαγγειακών νοσημάτων ή σακχαρώδους διαβήτη στην ενήλικη ζωή.

Διαβήτης κύησης: Διάγνωση & Αντιμετώπιση

Ο διαβήτης κύησης διαγιγνώσκεται μέσω της εργαστηριακής εξέτασης καμπύλης σακχάρου, η οποία διενεργείται συνήθως κατά την 24η-28η εβδομάδα της κύησης. Εάν υπάρχει κάποιος από τους παράγοντες κινδύνου που προαναφέρθηκαν, η εξέταση αυτή πραγματοποιείται σε πιο πρώιμο στάδιο της εγκυμοσύνης, ώστε να προληφθούν τυχόν επιπλοκές. Για την αντιμετώπιση της πάθησης και την πρόληψη επιπλοκών, είναι απαραίτητη η διατήρηση του σακχάρου αίματος σε φυσιολογικά για την κύηση επίπεδα, το οποίο η έγκυος καλείται να μετρά η ίδια τακτικά χρησιμοποιώντας μετρητή γλυκόζης. Παράλληλα, η μέλλουσα μητέρα ακολουθεί ειδικό διαιτητικό πρόγραμμα, το οποίο είναι πλήρως προσαρμοσμένο στις ανάγκες της, ενώ ενθαρρύνεται να μην παραμελεί τη σωματική άσκηση. Σε περίπτωση που με τη θεραπευτική αυτή μέθοδο δεν επιτευχθούν φυσιολογικές τιμές σακχάρου, το επόμενο βήμα είναι η χορήγηση ινσουλίνης μόνο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η οποία διακόπτεται μετά τον τοκετό. Η Διαβητολόγος – Ενδοκρινολόγος στη Γλυφάδα Δρ. Αργυρώ Δάρα πραγματοποιεί διάγνωση και ορθή διαχείριση του διαβήτη κύησης, προκειμένου να μην προκύψει κανένα πρόβλημα τόσο στη μέλλουσα μητέρα όσο και στο νεογνό.